Ja, Izabella

                   da li ce me nekad tvoje ruke prepoznati

               kad u nama bude

         vec mnogo jeseni i zima

     kad mi sjaj u oku izblijedi od kisa

i kad me mozda vise nece biti

 

da li ces ponekad zaplakati nocu

     kad te sjeti davna zaboravljena pjesma

         na sve ulice i restorane

               sva ona mjesta koja ces pamtiti

                   po nasoj njeznosti

                         i ljubavi u kristalnim prozorima

                             plavim maglama

 

da li ces ponekad zaplakati

u prvi sumrak novog proljeca

u toj jedinoj preostaloj zraci

razbijenog sunca

kad osjetis jos jednom dodir moga dlana

kad me vise mozda nece biti

 

a sve ce biti kao prije

     i ona rijeka plava

         i prozori tvoje sobe okrenuti daljinama

               u koje smo htjeli

 

da li ces me ipak zaboraviti

u predahu dviju ljubavi

a znas da nam usne od istog poljupca boluju

i da nas ista tuga progoni stoljecima